Blog Mantelzorgmakelaar Petra

Er komt een moment dat het niet meer gaat. Dat je overdag nog alles op de rit lijkt te hebben, maar ’s nachts wakker ligt. Malend. Nacht na nacht. Dat je lijstjes blijft afvinken, maar niet meer voelt wat jij eigenlijk nodig hebt.
En niemand die het echt ziet. Want jij redt het altijd, toch?

Bij mij begon het stilletjes. Ik zorgde, zoals zoveel vrouwen dat doen. Voor thuis, voor het gezin. Daarbovenop mantelzorgde ik intensief voor mijn schoonouders. Eerst beetje bij beetje. Tot het vanzelfsprekend werd dat ik ‘het wel deed’. De zorg, de afspraken, de papierwinkel, de praktische dingen, het emotionele stuk. En ondertussen draaide ons eigen bedrijf gewoon door. De was draaide, het eten stond op tafel. Alles bleef op mijn schouders liggen.

En ik liet het gebeuren. Want zo ben ik nou eenmaal. Ik regel, ik draag, ik houd vol. Tot ik ineens op was.

Mijn lijf ging protesteren. Mijn hoofd stond nooit meer stil. Slapen lukte niet meer. Overdag was ik op, uitgeput van het doorgaan. Soms begon ik spontaan te huilen. Soms voelde ik helemaal niets meer. Alles in mij riep om rust – maar ik wist niet meer hoe dat moest.

En tóch ging ik door. Want ik vond dat ik niet mocht klagen. Ik was ‘maar’ de schoondochter. Er waren anderen die het zwaarder hadden. Die echt ziek waren. Ik was toch sterk, gezond, goed georganiseerd?

Tot iemand mij oprecht aankeek en vroeg: “Hoe gaat het eigenlijk met jóu?”
En ik brak. Midden in een gesprek dat niet eens over mij ging.

Dat was het moment. Niet meteen het herstel – dat kwam later – maar wél het besef: dit is te veel. Al veel te lang. Ik ben naar de huisarts gegaan en heb voor het eerst hardop uitgesproken wat ik al maanden voelde: ik trek het niet meer. Ik ben op.

Ik heb toen bewust gas teruggenomen. Tijd gepakt om op adem te komen. Om weer te voelen. Om uit die automatische stand te stappen. Ik kreeg hulp. Niet veel – een paar gesprekken, een beetje medicatie om de slapeloze nachten te doorbreken. Maar het was genoeg om de eerste stap te zetten. Om weer te kunnen ademen.

En ik leerde iets wat ik jarenlang had vermeden: nee zeggen. Niet tegen de mensen om me heen, maar tegen dat stemmetje in mij dat altijd vond dat ik alles zelf moest kunnen.

Toen kwam het inzicht: ik ben niet de enige die dit meemaakt.
En: niemand zou hier alleen in moeten staan.

Daarom ben ik mantelzorgmakelaar geworden. Omdat ik zó goed weet hoe het voelt om te zorgen, te overleven, te verdwalen in regeldruk en emotionele vermoeidheid. En omdat ik wíl dat er iemand naast je staat als het je boven het hoofd groeit. Iemand die niet alleen luistert, maar ook meedenkt, overzicht geeft, dingen voor je uitzoekt en gewoon zegt: “Ik help je. Laten we dit samen doen.”

Mijn opleiding gaf me structuur. Het opbouwen van mijn eigen praktijk gaf me weer richting. En nu? Nu sta ik hier. Niet als supervrouw. Maar als iemand die weet hoe het is. Die de taal van mantelzorg verstaat. En die klaarstaat om naast jou te gaan staan.

💬 Voel jij dat het teveel wordt? Dan is dit jouw moment. Je hoeft het niet eerst nóg zwaarder te laten worden. Bel of mail me – en dan kijken we samen wat jij nodig hebt. Geen poespas. Gewoon een kop koffie en jouw verhaal.

door Petra Schooleman • 16 Maart 2025